Wg raportu Nielsen Audience Measurement przeciętny polak (w wieku od lat 4 wzwyż) w 2013 roku spędził przed telewizorem ponad 4 godziny dziennie. Czas ten nieznacznie wydłużył się w porównaniu do lat poprzednich. Czy oglądanie telewizji służy nam i naszym dzieciom?

Wyimaginowany świat dostarcza emocji, których nie mamy na co dzień we własnym życiu. Szybkie ruchy, duży hałas i częste zmiany obrazów i kolorów swoją atrakcyjnością przyciągają przed ekrany zarówno dzieci jak i dorosłych. Jednak zdolność do przetwarzania informacji, szczególnie u dzieci, szybko wyczerpuje się wskutek zbyt dużej ilości bodźców dostarczanych w jednym czasie. W ramach reakcji obronnej mózg przechodzi w stan niższych fal – alfa. Objawia się to jako blokada oczu (z patrzenia dziecko przechodzi w stan „gapienia się”) i eliminację dźwięków z otoczenia (dziecko nie słyszy kiedy się do niego mówi bo musiało wyeliminować bodźce zewnętrzne aby móc przyjmować treści przedstawiane w telewizji). W stanie tym myślenie i logiczna analiza są mocno ograniczone, co sprawia że wszystkie informacje docierające do umysłu są znacznie łatwiej kodowane bezpośrednio w podświadomości malucha. W ten sposób dziecko częściowo kształtuje swoje przekonania i poglądy, a oglądając reklamy staje się lojalnym konsumentem znanych marek. Jest to o tyle niebezpieczne że część rodziców zupełnie nie kontroluje treści oglądanych przez ich dzieci w telewizji, pozwalając tym samym na „pranie mózgu” swoich pociech.

Pomimo że telewizja oferuje kilka naprawdę użytecznych i pouczających programów dla dzieci to jednak przeważnie maluchy oglądają w niej bajki. Większość z nich niestety nie jest odpowiednio dobrana do wieku dziecka. Nawet w bajkach dla najmłodszych spotyka się coraz więcej przemocy, przemycanej subtelnie, w małych dawkach. Sprawia to że dzieci powoli przyzwyczajają się do takiego stanu rzeczy i przyjmują taką rzeczywistość jako normalną. Mózg dziecka od najmłodszych lat zaprogramowany jest na przetrwanie gatunku, co wiąże się z rozwojem układu limbicznego, odpowiedzialnego za odczuwanie, wyrażanie emocji i empatię. Dziecko widząc scenę, w której ktoś zostaje skrzywdzony lub zabity wyzwala w sobie wewnętrzną troskę i chęć opieki. Ponieważ (młodsze) dzieci nie są w stanie odróżnić prawdy od fikcji, to co widzą na ekranie odbierają jako rzeczywistość. Wszystko, co związane jest z zagrożeniem życia wzbudza wewnętrzny bunt i może wywoływać reakcję stresową. Z drugiej strony dzieci instynktownie naśladują zachowania obserwowane w otoczeniu. Wyrażają je później we własnym życiu nie zastanawiając się nad tym czy są one pożądane w społeczeństwie czy nie. Częste obserwowanie aktów przemocy sprawia, że dziecko z łatwością zamienia je w czyny, jako rzecz codzienną i powszechną.

 
Chcesz wiedzieć więcej? Sprawdź:

Zmyślne ruchy, które doskonalą umysł – Carla Hannaford